YORGUNDUR ARTIK KENTLER, İNSANLAR GİBİ

Ne gece bırakmış gölgesini sabaha,
Ne sabah aldırmış geceye
Ne ben dinliyorum ikisinide..
Aynı ağızdan,farklı sözcüklerle
Sözcükler senle tamamlanıyor,
Seninle devam ediyor...
Terk edilmiş bir kentin son yolcusuyum
Arkam kimsesiz,
Önüm bilinmeyen,bir sis dumanı
Birileri zamansız düşüyor,
Yaşama son hoşçakallarını sunarak.
Yitiriliyor, bilinmizmezsizliklerde..
Hangi kente savursam çığlıklarımı,
Bir martı sesi duyarım uzaklardan,
Bana seslenir.
Kendini bulurken bende,
Susar deniz.
Hangi kentte ağlasam
Tanrı, terk eder dağları
Ovalarla kucaklaşırız,
Taş olur duymayız,
Susarız...
Hangi kenti terk etsem
Yıkılır liman
Son yaprağını döker yedi karanfil,
Susar vapurlar..
Deniz ağlamaya başladımı,
Susturamaz kimse.
Kimseler bile kalmaz kaldırımlarda
Kaldırımlar kimseyi kaldıramaz artık
Kimse kaldırımları suclayamaz,
Kimse beni suclayamaz,
O kenti terk ettikten sonra
Kimse beni suclayamaz
Kimse beni suclayamaz

Gökhan TUÇ

Yazı Müziği : İlhan İrem - BURUK