ESKİTİLMİŞ EVLERİM

Hırçın rüzgârda kırılan ateştin.
Aynılaşan bulutların bıraktığı,
Korkulu yağmurdu sözcükler…

Bir kervan düşer yollara,
Amansız sancıların ardında,
Kör hücremi aydınlatan,
Bir tutam ışık da bulurum seni…

Ah gece,
bırak kendi sularıma döneyim.
Bak yine sana sızar kuşlar,
Üşürsün gece bilirim,
Kırılan umudun aynası üşür…
Hani yokluğundaki yollara çıkar,
bütün sözcükler…

Her mahkeme de kalemi kırılan bir dilin…

Toprağın soyluluğuna düşerdi acı…

Sonra
—acı, ilk toprağa düşerdi,
Sonra
—gökyüzüne,
Sonra
—suya,
Ve
—güneşe…-

Bizi ısıtırken acıyla yoğururdu, bilmezdi…

Düşlerimizi bıraktık,
Bir de eksilttiğimiz evlerimizi…

Kendi sesinden ürken bir hüzünle
Düşüyordum geceye…
Bir göl’ün kıyısında,
belki üşüyorum…
Belki,
Birçoklarınızın hüznünü taşıyorum mısralarıma
Tüm hepinizin intiharlarını koparıp başucunuzdan
Ölüyorum…


Gökhan Tuç - Kasım 2007—Van